Η μεγάλη κλίμακα απώλειας της βιοποικιλότητας, κατέστησε επιτακτική την ανάγκη ανάληψης συντονισμένης δράσης σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο για την προστασία και διατήρησή της.

Ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1970 και μετά, άρχισε η υιοθέτηση μέτρων και δράσεων τα οποία, άμεσα ή έμμεσα, στοχεύουν στη διατήρηση της βιοποικιλότητας είτε ως ενιαίο σύνολο είτε των επιμέρους συστατικών της.

Κεντρικά κείμενα για τη βιοποικιλότητα αποτελούν η Διεθνής Σύμβαση για τη Βιοποικιλότητα, οι Οδηγίες για τη Φύση (Οδηγία 92/43/ΕΟΚ και Οδηγία 2009/147/ΕΚ), ο Νόμος 3937/2011 και ο Νόμος 4685/2020.