Το όρος Ταΰγετος είναι ένα από τα δύο κυρίαρχα ορεινά συγκροτήματα της Λακωνίας και από τις σπουδαιότερες περιοχές της Ελλάδας όσον αφορά στη βιοποικιλότητα. Το υψόμετρο του Ταϋγέτου κυμαίνεται από τα 40 έως τα 2407 μέτρα στην κορυφή του Προφήτη Ηλία στο νότιο τμήμα. Η κορυφή αυτή αποτελεί και το υψηλότερο σημείο της Πελοποννήσου. Η οροσειρά του Ταϋγέτου με μήκος 115 χιλιόμετρα, μέγιστο πλάτος 30 χιλιόμετρα και έκταση περίπου 2500 τετραγωνικά χιλιόμετρα, συγκροτείται από τέσσερα κύρια τμήματα: τον βόρειο Ταΰγετο προς την Μεγαλόπολη, τον μέσο ανατολικό προς τη Σπάρτη, τον δυτικό και τον νότιο Ταΰγετο που σχηματίζει τη χερσόνησο της Μάνης η οποία και καταλήγει στο Ακρωτήριο Ταίναρο.
Λόγω του έντονου ορεινού αναγλύφου και της γεωλογίας της περιοχής, στην περιοχή υπάρχουν πολλά φαράγγια και διατρέχεται από απότομα ρέματα με ορμητικά νερά. Δύο φαράγγια χωρίζουν τον Ταΰγετο, το ένα της «Μεγάλης Λαγκάδας», που χωρίζει τον βόρειο από τον κεντρικό Ταΰγετο στο ύψος του χωριού Τρύπη και το δεύτερο ο «Σαγγιάς» στη περιοχή Αρεόπολη - Κότρωνας που χωρίζει τον κεντρικό από τον νότιο Ταΰγετο.
Με τον Ν. 4685/2020, η περιοχή υπάχθηκε στην Μονάδα Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Νότιας Πελοποννήσου του Ο.ΦΥ.ΠΕ.Κ.Α.
Προβλήματα και δράσεις
Τα δασικά οικοσυστήματα του Ταΰγετου δέχθηκαν σοβαρό πλήγμα από τις δασικές πυρκαγιές του 2007, όταν κάηκαν 113.000 στρέμματα.
Για την αντιμετώπιση των άμεσων επιπτώσεων των δασικών πυρκαγιών του 2007 ξεκίνησε προσπάθεια για την αποκατάσταση και διατήρηση των δασικών οικοσυστημάτων.
Το χρονικό διάστημα 2009-2012 στην περιοχή του Ταϋγέτου υλοποιήθηκε το έργο «Αποκατάσταση δασών Όρους Πάρνωνα και κατευθύνσεις διατήρησης Όρους Ταΰγετου στη Λακωνία».
Για τον Ταΰγετο απουσίαζε μια ολοκληρωμένη καταγραφή των οικολογικών του γνωρισμάτων, ενώ κατευθύνσεις για την αειφορική του διαχείριση υπήρχαν μόνο για τα τμήματα για τα οποία είχε εκπονηθεί Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη ή διαχειριστική μελέτη σύμφωνα με τη δασική νομοθεσία.
Το έργο αποσκοπούσε στην αειφορική διαχείριση του ορεινού χώρου της Λακωνικής πεδιάδας μέσω της αποκατάστασης των δασών του Πάρνωνα που επλήγησαν από τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007 και της ολοκλήρωσης της οικολογικής αποτύπωσης του Όρους Ταϋγέτου. Ειδικότερα, για τον Ταΰγετο έγινε οικολογική αποτύπωση των οικοσυστημάτων του και διατυπώθηκαν κατευθύνσεις για δράσεις διατήρησης της βιοποικιλότητας.
Η οικολογική αποτύπωση βασίστηκε σε πρωτογενή στοιχεία που συλλέχθηκαν στο πεδίο, σε βιβλιογραφικές πηγές, και σε πληροφορίες που παρείχαν τοπικοί φορείς. Κατά την καταγραφή των οικολογικών γνωρισμάτων και τη διατύπωση των κατευθύνσεων διατήρησης διεξήχθη διαβούλευση και στενή συνεργασία με τους φορείς που εμπλέκονται στη διαχείριση των πόρων και την άσκηση των χρήσεων γης στην περιοχή.
Το έργο υλοποιήθηκε από την Περιφέρεια Πελοποννήσου, με τη συνεργασία του Δασαρχείου Σπάρτης, της Γενική Διεύθυνσης Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος του ΥΠΕΚΑ, της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Λακωνίας και του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, Ελληνικού Κέντρου Βιοτόπων-Υγροτόπων του (ΕΚΒΥ). Χρηματοδοτήθηκε κατά 50% από πόρους του Χρηματοδοτικού Μηχανισμού Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου περιόδου 2004-2009 και 2009-2014 και κατά 50% από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Τελευταία ενημέρωση: Μάρτιος 2024
Η ευρύτερη περιοχή προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή και Εθνική Νομοθεσία.
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Τμήματα της ευρύτερης περιοχής εντάσσονται στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προστατευόμενων Περιοχών Natura 2000. Συγκεκριμένα οι περιοχές «Λαγκάδα Τρύπης» (GR2540005), «Φαράγγι Νέδωνα (Πέταλον – Χάνι)» (GR2550001) και «Όρος Ταΰγετος» (GR2550006), έχουν χαρακτηρισθεί ως Ειδικές Ζώνες Διατήρησης (SAC). Οι περιοχές «Όρος Ταΰγετος – Λαγκάδα Τρύπης» (GR2550009) και «Νότια Μάνη» (GR2540008), έχουν χαρακτηριστεί ως Ζώνες Ειδικής Προστασίας της Ορνιθοπανίδας (SPA).
ΕΘΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Χαρακτηρισμοί προστατευόμενων περιοχών (Ν. 1650/86, όπως ισχύει μετά την τροποποίησή του από το Ν. 3937/2011):
Καταφύγια άγριας ζωής
Στην περιοχή Κοινότητας Εξωχωρίου Νομού Μεσσηνίας ιδρύθηκε το έτος 1976 το καταφύγιο θηραμάτων «Ντουμπίτσια (Εξωχωρίου)» (ΦΕΚ 604/Β/20.04.1976).
Το 1980 ιδρύθηκε στη θέση Αναδασώσεις περιοχής Κοινοτήτων Ποταμιάς, Βασιλικής και Βασιλακίου Επαρχίας Λακεδαίμονος το μόνιμο καταφύγιο θηραμάτων «Αναδασώσεις (Ποταμιά - Βασιλικής - Βασιλακίου)» (ΦΕΚ 668/Β/18.07.1980).
Το 2005 ιδρύθηκε το καταφύγιο άγριας ζωής «Άγιος Ιωάννης - Άγιος Γεώργιος Περιοχή Λαδά, Καρβελίου, Αρτεμισίας Δήμου Καλαμάτας», στη θέση Άγ. Ιωάννης - Άγ. Γεώργιος των Δημοτικών Διαμερισμάτων Λαδά, Καρβελίου και Αρτεμισίας, Δήμου Καλαμάτας, Νομού Μεσσηνίας (ΦΕΚ 1087/Β/02.08.2005).
Ρυθμίσεις προστασίας: Με βάση το άρθρο 57 του ν. 2637/1998, τα παλιά «Καταφύγια θηραμάτων» του δασικού κώδικα, μετονομάστηκαν σε «Καταφύγια άγριας ζωής». Στα Καταφύγια θηραμάτων απαγορεύεται επ’ αόριστο χρόνο η θήρα κάθε θηράματος. Εντός των καταφυγίων απαγορεύεται η θήρα, η σύλληψη κάθε είδους της άγριας πανίδας, η σύλληψη κάθε είδους της άγριας πανίδας για μη ερευνητικούς σκοπούς, η καταστροφή κάθε είδους ζώνης με φυσική βλάστηση, η καταστροφή των φυσικών φυτοφρακτών, η αμμοληψία, η αποστράγγιση και αποξήρανση ελωδών εκτάσεων, η ρύπανση των υδάτινων πόρων και η ένταξη έκταση καταφυγίου άγριας ζωής σε πολεοδομικό ή ρυμοτομικό σχεδιασμό. Η εκτέλεση έργων ή εργασιών και ιδίως έργα αναδασμού, τουριστικές και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, κατασκηνώσεις λατομεία, μεταλλεία και δρόμοι εκτελούνται αφού προηγουμένως έχει υποβληθεί Μ.Π.Ε. τύπου Α΄ και έχει χορηγηθεί Ε.Π.Ο. Κατ΄εξαίρεση επιτρέπεται η σύλληψη ειδών άγριας πανίδας και η μεταφορά τους προς εμπλουτισμό άλλων κατάλληλων περιοχών μόνο από τη Δασική Υπηρεσία.
Περιοχές άνευ δρόμων
Με την υπ’ Αριθμ. οικ. ΥΠΕΝ/ΔΔΦΠΒ/118992/3590 Απόφαση (ΦΕΚ 6576/Β/31.12.2021), θεσμοθετήθηκαν οι όροι και περιορισμοί για την προστασία της περιοχής άνευ δρόμων του όρους Ταΰγετος στην Πελοπόννησο, με σκοπό την αποτελεσματική προστασία των τύπων οικοτόπων και ειδών χλωρίδας, άγριας πανίδας και ορνιθοπανίδας και των ενδιαιτημάτων τους στην περιοχή.
Τελευταία ενημέρωση: Μάρτιος 2024
Χλωρίδα
Η χλωρίδα του Ταϋγέτου έχει προκαλέσει το επιστημονικό ενδιαφέρον των βοτανικών εδώ και αρκετά έτη. Οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η Πελοπόννησος αποτελεί τη φυτογεωγραφική περιοχή με τον μεγαλύτερο αριθμό ενδημικών φυτών στην Ελλάδα, πολλά εκ των οποίων φύονται στους ασβεστολιθικούς ορεινούς όγκους του Ταϋγέτου. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ευρύτερη περιοχή του καταγράφονται έως και σήμερα νέα φυτά. Ο Ταΰγετος έγινε μάλιστα ιδιαίτερα γνωστός όχι μόνο για την πλούσια και σπάνια χλωρίδα του, αλλά και για τη φαρμακευτική αξία πολλών από τα είδη φυτών.
Τη χλωριδική αξία και τη μοναδικότητα του Ταϋγέτου συνθέτουν:
- ο ιδιαίτερα υψηλός αριθμός φυτών,
- ο υψηλός αριθμός ενδημικών και στενότοπων ενδημικών φυτών που καθιστά τον Ταΰγετο «κέντρο ενδημισμού»,
- ο υψηλός αριθμός σπάνιων, απειλούμενων και προστατευόμενων ειδών και υποειδών,
- το γεγονός ότι απαντούν είδη για τα οποία ο Ταΰγετος αποτελεί το όριο εξάπλωσής τους.
Με βάση βιβλιογραφικές αναφορές και έρευνες πεδίου, στην ευρύτερη περιοχή του Ταϋγέτου απαντούν τουλάχιστον 851 φυτικά είδη και υποείδη, ενώ οι χλωριδικές καταγραφές του όρους δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί. Από αυτά, περίπου το 25% κρίνονται ως σημαντικά.
Η βλάστηση του Ταϋγέτου χαρακτηρίζεται από μεγάλη ετερογένεια και υψηλό βαθμό φυσικότητας. Σύμφωνα με την κατανομή των ζωνών βλάστησης του Ντάφη (1973), στην ευρύτερη περιοχή του Ταϋγέτου διακρίνονται πέντε ζώνες βλάστησης: η Ευμεσογειακή, η Ανωμεσογειακή, η Ορεινή ζώνη, η Εξωδασική των υψηλών ορέων και η Αζωνική.
Από τους φυσικούς τύπους οικοτόπων που απαντούν στην περιοχή ιδιαίτερα σημαντική κρίνεται η παρουσία 4 τύπων:
- Χλοώδεις διαπλάσεις με Nardus ποικίλων ειδών, σε πυριτούχα υποστρώματα των ορεινών ζωνών (και των υποορεινών ζωνών της ηπειρωτικής Ελλάδας) (6230*). Ο οικότοπος αυτός αποτελεί οικότοπο προτεραιότητας με βάση το Παράρτημα Ι της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ, χαρακτηρίζεται από την παρουσία σπάνιων και ενδημικών φυτικών taxa και είναι σπάνιος στη Ν Ελλάδα. Στην περιοχή του Ταϋγέτου καταλαμβάνει μικρή έκταση και βρίσκεται κυρίως σε θέσεις μετά τα όρια των δασών Κεφαλληνιακής ελάτης και Μαύρης πεύκης.
- Πηγές όπου δημιουργείται επίπαγος (Cratoneurion) (7220*). Ο οικότοπος αυτός αποτελεί οικότοπο προτεραιότητας με βάση το Παράρτημα Ι της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ. Η παρουσία του στην Ελλάδα είναι σπάνια, ενώ τα διαθέσιμα δεδομένα για τα οικολογικά χαρακτηριστικά, την εξάπλωση και την κατάσταση διατήρησής του είναι ελάχιστα τόσο για την περιοχή του Ταϋγέτου, όσο και για την Ελλάδα γενικά.
- (Υπο)μεσογειακά πευκοδάση με ενδημικά μαυρόπευκα (9530*). Ο οικότοπος αυτός αποτελεί οικότοπο προτεραιότητας με βάση το Παράρτημα Ι της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ. Τα δάση μαύρης πεύκης καταλαμβάνουν σημαντική έκταση της περιοχής μελέτης, ενώ ο Ταΰγετος με τον Πάρνωνα αποτελούν το νοτιότερο όριο εξάπλωσης του είδους.
- Δάση ελληνικής ελάτης (Abies cephalonica) (951B). Ο οικότοπος αυτός θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικός παρά το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνεται στο Παράρτημα Ι της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ, λόγω του ότι αποτελεί ενδημικό τύπο οικοτόπου με αποκλειστική εξάπλωση στην Ελλάδα, αντιμετωπίζει πλήθος απειλών και παραγόντων πίεσης και ταυτόχρονα καταλαμβάνει σημαντικό τμήμα στην περιοχή του Ταϋγέτου, που αποτελεί, μάλιστα, το νοτιότερο όριο εξάπλωσης του είδους.
Πανίδα
Οι κορυφές του Ταϋγέτου φιλοξενούν σπάνια είδη εντόμων, όπως τα στενόοικα κολεόπτερα Nebria brevicollis, Harpalus rufipalpis, Zabrus robustus στην υπαλπική ζώνη, το στενόοικο ισόποδο Armadillidium tripolitzen και την ενδημική ακρίδα Oeopodisma taygetosi στις πλαγιές κοντά στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. Τα δάση μαύρης πεύκης και ειδικά τα μικτά δάση μαύρης πεύκης και κεφαλληνιακής ελάτης, φιλοξενούν ενδημικά και σπάνια είδη εντόμων, όπως τα κολεόπτερα Ophonus taygetanus και Ophonus krueperi, τα στενόοικα χειλόποδα, όπως τα είδη Henia illyrica, Lithobius tenebrosus και Lithobius muticus.
Στον Ταΰγετο φιλοξενούνται ακόμη πολλά είδη αμφιβίων όπως η σαλαμάνδρα, ο ελληνικός βάτραχος, ο πρασινόφρυνος, ο δενδροβάτραχος κ.ά., όπως και πλούσια ερπετοπανίδα. Η ελληνική σαύρα και η πελοποννησιακή γουστέρα είναι ενδημικά της Πελοποννήσου, ενώ το κονάκι της Πελοποννήσου και η μωραϊτόσαυρα είναι ενδημικά της Πελοποννήσου που εξαπλώνονται και σε ορισμένα νησιά του Ιονίου. Το πιο κοινό είδος ερπετού, τόσο σε αριθμούς, όσο και σε εξάπλωση, είναι η πελοποννησιακή γουστέρα. Το πιο κοινό φίδι είναι η οχιά.
Η ορνιθοπανίδα στον Ταΰγετο είναι αρκετά πλούσια και αριθμεί 103 είδη, εκ των οποίων 25 ημερόβια και νυκτόβια αρπακτικά και 64 στρουθιόμορφα. Σύμφωνα με την κοινοτική και εθνική νομοθεσία, από το σύνολο των 103 ειδών, τα 24 προστατεύονται αυστηρά από την Κοινοτική Οδηγία 79/409 ΕΟΚ, 79 από τη Σύμβαση της Βέρνης και 47 από τη Σύμβαση της Βόννης. Από τα 103 είδη, τα 75 αναπαράγονται στην περιοχή (47 μόνιμα και 28 καλοκαιρινοί επισκέπτες), 17 είναι περαστικά ή παρατηρούνται κατά την μετανάστευση, 10 διαχειμάζουν και μόλις 1 θεωρείται τυχαίο αφού έχει πάψει να αναπαράγεται στην περιοχή και απαντά πολύ σπάνια.
Κοινά στην περιοχή είδη είναι η γερακίνα, το βραχοκιρκίνεζο, ο πετρίτης και ο μπούφος που είναι μόνιμα και συνιστούν τα κύρια μέλη της βιοκοινότητας των αρπακτικών του Ταϋγέτου.
Όσον αφορά στα νυκτόβια αρπακτικά, τα μικρότερα είδη, όπως ο γκιώνης και η κουκουβάγια, εντοπίζονται περιμετρικά του ορεινού όγκου, κοντά σε οικισμούς και καλλιέργειες. Ομοίως, ο νανόμπουφος, σε ελαιώνες στην περιοχή Καρδαμύλης - Εξωχωρίου, καθώς και στον Λακωνικό κάμπο. Αντίθετα, ο χουχουριστής, το κατεξοχήν νυκτόβιο είδος στον Ταΰγετο, εμφανίζει σχετικά ευρεία εξάπλωση, αλλά σε μικρές πυκνότητες.
Στον Ταΰγετο καταγράφονται τρία είδη δρυοκολάπτη, όλα στον κεντρικό τμήμα του. Ο πευκοδρυοκολάπτης είναι το πιο κοινό είδος, σε σχετικά καλές πυκνότητες και αρκετές επικράτειες στα δάση κεφαλληνιακής ελάτης και στα πευκοδάση του ανατολικού τμήματος του βουνού έως το μικτό δάσος κωνοφόρων φυλλοβόλων, στην περιοχή της Άρνας. Ο πράσινος δρυοκολάπτης απαντά σε μικτές συστάδες κωνοφόρων - φυλλοβόλων. Ο λευκονώτης είναι αρκετά σπάνιος και απαντά σε ώριμα δάση κωνοφόρων σε σχετικά μεγάλο υψόμετρο.
Στον Ταΰγετο βρίσκουν ακόμη καταφύγιο τουλάχιστον 13 είδη νυχτερίδων. Όλα τα είδη προστατεύονται από την εθνική, ευρωπαϊκή και διεθνή νομοθεσία. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν το Rhinolophus blasii, καθώς στην Ευρώπη απαντά μόνο στα Βαλκάνια και προστατεύεται από την Οδηγία 92/43/ΕΟΚ. Ενδιαφέρουσα είναι και η παρουσία του Nyctalus noctula, καθώς στην Ελλάδα απαντά κυρίως στη Μακεδονία και τη Θράκη και δεν έχει αναφερθεί νοτιότερα της Κορίνθου. Ο Ταΰγετος είναι η νοτιότερη περιοχή της ευρωπαϊκής κατανομής του και από τις νοτιότερες περιοχές της κατανομής του παγκοσμίως. Παρομοίως και για το Pipistrellus pygmaeus, η περιοχή αποτελεί, μαζί με τη Ρόδο και την Κύπρο, το νοτιότερο όριο της παγκόσμιας κατανομής του.
Ως προς τα θηλαστικά, τα πιο κοινά σε όλο τον Ταΰγετο είναι ο ασβός, το κουνάβι και ο λαγός, καθώς και μεγαλύτερα θηλαστικά όπως οι αλεπούδες και οι αγριόχοιροι. Επιπλέον, στον Ταΰγετο απαντά, ως είδος Κινδυνεύον και το τσακάλι.
Τελευταία ενημέρωση: Δεκέμβριος 2014
Η οροσειρά του Ταϋγέτου οφείλει το όνομά της στην Ταϋγέτη, μία από τις επτά Ατλαντίδες, ή Πλειάδες, κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης. Σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου, η Ταϋγέτη φέρεται ως σύζυγος του Λακεδαίμονα και ως μητέρα του Ευρώτα.
Ο Ταΰγετος, ή Πενταδάκτυλος, είναι η υψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του βουνού είναι οι πέντε κορφές του, από τις οποίες η ψηλότερη ονομάσθηκε από τους αρχαίους Ταλετόν. Στους ιστορικούς χρόνους το βουνό αναφέρεται ως Πενταδαχτυλιάς για να επανέλθει στους σύγχρονους καιρούς με το αρχικό του όνομα Ταΰγετος. Η ψηλότερη κορφή του, ο Προφήτης Ηλίας, έλαβε το όνομά του από το ομώνυμο εκκλησάκι που βρίσκεται εκεί σε υψόμετρο 2.407 m.
Στην υψηλότερη κορφή του Ταϋγέτου, που οι αρχαίοι την αποκαλούσαν Ταλετόν και την θεωρούσαν ιερή τοποθεσία του Ήλιου, οι κάτοικοι πραγματοποιούσαν διάφορες θυσίες, στις οποίες, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, ανάμεσα σε άλλα θυσίαζαν και ίππους: «άκρα δε του Ταϋγέτου Ταλετόν υπέρ Βρυσεών ανέχει. Ταύτην Ηλίου καλούσιν ιεράν και άλλα τε αυτόθι Ηλίω θύουσι και ίππους» (Παυσανίας Γ 20, 4).
Από τον Παυσανία ακόμη πληροφορούμαστε ότι στο δρόμο από «την Οίτυλον» προς τις Θαλάμες, στο ιερό της Ινούς, ήταν στημένα δυο χάλκινα αγάλματα, ένα της Σελήνης, με το προσωνύμιο Πασιφάη και ένα του Ηλίου. (Παυσανίας Γ 26, 1). Επίσης διάφορες παραδόσεις τοποθετούσαν την κατοικία του Ήλιου στο Ταίναρο και πίστευαν ότι εκεί έβοσκαν τα ιερά του βόδια (Ομηρικός Ύμνος προς Απόλλωνα).
Κατά τη βυζαντινή περίοδο, η οροσειρά αναφέρεται με την ονομασία Πενταδάκτυλος, εξ αιτίας των πέντε κορυφών του. Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821, η οροσειρά λεγόταν «Αγιολιάς ο μακρυνός», από το μεγάλο μήκος της οροσειράς, μέχρι τελικά που ξαναπήρε το αρχαίο όνομα, Ταΰγετος. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι από τους 118 συνολικά παραδοσιακούς οικισμούς που βρίσκονται σε όλη την Πελοπόννησο, στην περιοχή του Ταϋγέτου εντοπίζονται οι 98.
Τελευταία ενημέρωση: Δεκέμβριος 2014
Σύμφωνα με την αποδελτίωση Τύπου για την περιοχή…
Η ευρύτερη περιοχή του Ταΰγετου, ένα από τα οικολογικά διαμάντια της Ελλάδας, το 1998 επλήγη από πυρκαγιά η οποία έκαιγε το δάσος επί δύο μέρες. Πριν όμως το δάσος καταφέρει να αναπτύξει μηχανισμούς αυτοσυντήρησης και να αναγεννηθεί, μετά από δέκα περίπου χρόνια, τον Αύγουστο του 2007 η φωτιά ξαναχτύπησε. Το δάσος που κάηκε ήταν πυκνό και αποτελούνταν από μαύρο πεύκο και το μοναδικό είδος κεφαλληνιακής ελάτης σε όλο τον κόσμο. Συνολικά κάηκαν 113.000 στρέμματα δάσους και θαμνωδών. Φόβοι εκφράσθηκαν επίσης για την απειλή των ζώων (τσακάλια, καφέ αρκούδα, λαγοί, πέρδικες, αγριόχοιροι) έπειτα από τη μεγάλη αυτή πυρκαγιά, από το ανεξέλεγκτο κυνήγι, το στρες, την έλλειψη καταφυγίων και τροφής και τη διατάραξη του οικοσυστήματος.
(Τα Νέα 27/8/2007, 28/8/2007 & 31/8/2007, Ελευθεροτυπία 27/8/2007 28/8/2007 & 29/8/2007, Η Αυγή 29/8/2007, Καθημερινή 29/8/2007, Ελεύθερος Τύπος 30/8/2007, Κέρδος 30/8/2007, Αυριανή 1/9/2007, Άνω Κάτω 20/9/2007, Το Βήμα της Κυριακής 23/8/2007, Το Βήμα 29/8/2007)
Τον Νοέμβριο του 2007 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, στην Τρίπολη, με αντικείμενο την αποκατάσταση των καμένων δασών της Πελοποννήσου. Στη συνάντηση αυτή συμμετείχαν εκπρόσωποι της Περιφέρειας Πελοποννήσου, του Ελληνικού Κέντρου Βιοτόπων Υγροτόπων (ΕΚΒΥ), της Περιφέρειας Δασών Πελοποννήσου, των Δασαρχείων των πυρόπληκτων περιοχών, καθώς και του Υπουργείου Ανάπτυξης και Τροφίμων. Στη σύσκεψη αυτή συζητήθηκαν θέματα προστασίας των καμένων δασικών εκτάσεων από τη βόσκηση, η αξιολόγηση αντιδιαβρωτικών έργων και η αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων
(Καθημερινά Νέα 23/11/2007)
Το ΕΚΒΥ σε συνεργασία με τη Γενική Διεύθυνση Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος ξεκινά το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα «Προσαρμογή της δασικής διαχείρισης στην κλιματική αλλαγή στην Ελλάδα». Το Πρόγραμμα θα εφαρμοστεί στο Δάσος Ρητίνης - Βριάς στα Πιέρια Όρη, στο Δάσος Ασπροποτάμου στην Καλαμπάκα, στον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας και στο Όρος Ταΰγετος, περιοχές όπου έχουν ήδη καταγραφεί αλλαγές στη βλάστηση (ξήρανση δασικής πεύκης, ξήρανση ελάτης, επέκταση κωνοφόρων σε δάση φυλλοβόλων).
(Η ΝΙΚΗ της Δημοκρατίας 21/2/2010)
Τον Νοέμβριο του 2014, το ΥΠΕΚΑ οργανώνει πιλοτικά, με χρηματοδότηση του ΕΠΠΕΡΑΑ, διαδρομές περιβάλλοντος και πολιτισμού σε περιοχές της Πελοποννήσου. Η μία από τις τρεις πιλοτικές διαδρομές που δημιουργούνται σε πρώτη φάση είναι η διαδρομή Ταΰγετος-Μάνη-Πύλος-Μεθώνη-Κορώνη. Στόχος είναι η δημιουργία ενός προϊόντος ανάπτυξης της Πελοποννήσου, μέσω της συνύπαρξης αρχαιολογικών χώρων, μνημείων και περιοχών του δικτύου Natura 2000.
(Η Καθημερινή 29/11/2014)
Τελευταία ενημέρωση: Δεκέμβριος 2021
